NASA'da çalışan Türk Mühendis benim

Yok la(lan demio, la dio la) NASA’da falan çalışmıyorum tabi ki. Alalade bir gencim ben. Üniversite okumuş, üniversite bitirmiş ve henüz öğrencilik modundan çıkamamış her türk genci gibi sıkıntılarım.

İş arama sıkıntıları, yüksek lisans mı yapsam düşünceleri, yeterli olmayan ingilizce seviyeleri, yurtdışına mı gitsem kaçışları, askerlik bana yarar bakış açısı(erkekler için tabi), iş ilanlarının hem yeni mezun hem de iki yıl iş tecrübeli çalışan arayışları, bunların yanına duygusal sıkıntılar, psikolojik baskılar, mahalledeki 'bu çocukda boşuna okudu' bakışları. Şu an mezun olanların bir çoğu bu sıkıntılardan, düşüncelerden en az birine sahiptir diye düşünüyorum. Yanılmıyorum değil mi ?

Kimimiz akademik kariyer hayalinde, kimimiz iş hayatına atılsamda kendi paramı kazanmaya başlasam hayalinde, kimimiz askere gidip gelsemde artık evlensem hayalinde, herkes birşeyler peşinde.

Ben ise hayalleri bir kenara bıraktım, ne yapacağımı düşünmelerdeyim. Bir yola giricez zamanla orası kesin, ama hala kesin bir tarih yok önümde. Evinde oturup ne olacak diye düşününen gençler arasında bu durumu iyice içinden çıkılmaz bir hale sokmuş olupta bunalıma girenler yok mu, var tabi ki. Okuldan sonra hayata oryantasyon çalışmaları yapmalı üniversiteler, belediyeler vs.(Herşeyi devletten bekleyen bakış açısı).

Ben farklılık gösterip, bu gençler arasından sıyrılarak çok önemli adımlar atmam  ve hayallerimin peşinden gitmem gereken şu dönemde, tüm hayallerimi bir kenara atıp(sanki bir sürü hayalim varmış gibi), sadece zorunluluklarımı aradan çıkarma yoluna kaçıyorum.

Yaklaşık bir yıl önce inci sözlükte gün gün hikaye yazan bir sözlük yazarı (yanlış hatırlamıyorsam ertan olmalı) NBA’de basketbolcu olamayışını anlatırken, bir sporcuda bulunması gereken en önemli 3-5 özellikten biri olan psikolojik dayanıklılığının olmadığından hayalleri bir kenara bırakıp, antrönörlüğe yöneliyordu. Hikayenin devamını okumadım, bu konuda ki benzerlikten ötürü hikaye çekiciğini kaybetmiş olmalı benim için. Neyse fazla uzatmayayım..

Şimdi arkamda kalan(bilmem kaçıncı sapak giremediğim) hayallerim tabelasını geçtikten hemen sonra, ilerde bir tane daha gelecek ve ben ona sapabilecek miyim onun merakındayım. Bu konuda kendime pek inancım kalmadı da neyse..

Yüzyılların en önemli felsefelerinden olan “düşünüyorum o halde varım” önermesini bu makalemde çürüttükten sonra (ha burada değildi dimi o..) , “üretiyorum o halde varım”  önermesine binaen, şu aralar yok olduğumun kanıtını yapıyorum gördüğünüz gibi. Şu an yaptığım şey üretmek midir tartışmaya açık olduğundan, deneme yazmaya başladım bende. On sayfa kadar olmasını planladığım ROMAN neredeyse tamamen psikolojik bir deneme olacak. Bu da yokum ama var gibiyim hatta yokum ama var olucam haykırışı olsun.

İç Karışıklıklar’da kısa bir aradan sonra tekrar beraber olacağız.

Esen kalın..

201109151843

Resim-Foto